Depresyondan çıktım, burdayım...

Sevgili blog okuru dostlarım merhaba,

En son doğum günü postumu eklemiş ve gözden tamamen kaybolmuşum :(
Arayıp soran, mesaj, twit, yorum gönderip beni merak edenlere ilgilendikleri için çok teşekkür ederim.

1 Mart'ta doğum günümü kutlamaya Özgür Şef'e gittik. Güldük, eğlendik, yedik, içtik ama ertesi sabah ateş içinde uyandım. O geceden sonra 10 gün kendime gelemedim. Hiç şaşırmayacaksınız, yine ağır bir hastalık geçirdim. Bu sefer ateşlendim, kalkamadım (ama tabi ki işe gittim). Yoğun bir boğaz, bademcik enfeksiyonu bütün gücümü elimden aldı. İlaçlar, ilaçlar! Artık bu kış 4. kez ağır hastalık geçirdiğim için tahmin edersiniz ki tamamen psikolojim tükendi!

Bu kış yapmak istediğim çoğu şeyi yapamadığım için kendime biraz kızgındım. Ama sonra kendimi affettim. Çünkü hem iş yoğunluğum hem de İnci nedeniyle artık kendime, spora veya blog gibi tamamen kişisel uğraşlarıma hiç zaman ayıramadığım için kendime bu kadar yüklenmem haksızlık olurdu. Sonuçta bu, bir kadının hayatındaki en zor dönemlerden biri. Ben de 9. aya kadar gayet iyi götürdüm ama bu son ay tükenmişlik sendromuna girdim. Herkes lohusalıkta girer, ben de biraz geç oldu. Sanırım bu da benim çok pozitif biri olmamla ilgili. Yani herşeyi çok pozitif ve rahat karşıladığım için buraya kadar idare ettim ama artık pilim bitti.

Mart ayında gerçekten ufak bir depresyon atlattım. Bunda başka nedenlerin de etkisi var tabi. Çok sevdiğim yakın bir arkadaşıma aniden meme kanseri teşhisi kondu. Çok başlangıç seviyedeydi ama kötü huyluydu :( Öğrendikten sonra ki 1-2 haftam zor geçti. Onun ameliyat sürecinden çok etkilendim, elimden birşey gelmediği için üzüldüm. Hassas biri olmak kötü :( ameliyat oldu, neyse ki şimdi iyi. Lütfen şüphelendiğiniz zaman doktora gitmeyi ihmal etmeyin…

Sonra yine yakın bir arkadaşımın oğlunun hastalığını ve zor günler geçirdiğini öğrendim. Ona da çok üzüldüm. Sonra seçimler, medyadaki kötü haberler vs. derken kendimi birden bire sürekli geçmeyen bir üzüntü ve kızgınlık duygusu içinde buldum. Günlük hayatımı çok zorlaştırmaya başladı. Tüm enerjim bitti. Daha önce kitap yazacağımı söylemiştim. Ama artık ona da enerjim kalmadı. Bir süre bu projeme ara vermeye karar verdim. Sonuçta bu yıl benim için zor ve farklı geçiyor, fazla dağılmamakta fayda var. Amaaaaan kitap kaçıyor mu sanki, bir ara yazarım :))

Yani sonuç olarak depresyondan çıkmaya karar verdim :) fazla takılıp oyalanmaya gerek yok. Hayat geçiyor. Herşeyi fazla büyütmemek ve hayatın tadını çıkarmak lazım. En önemlisi kendimizin ve sevdiklerimizin ruh ve beden sağlığı. Onun dışındaki herşey bir anda değerini kaybedebiliyor. 

Lütfen kendinize ve sevdiklerinize kaliteli zaman ayırmaya çalışın. Ruhunuzu besleyen, size yenilenme enerjisi veren hobilerinizden ve yaşam tarzınızdan uzaklaşmayın. Kendi hayatınıza sahip çıkın. Kimse için fazla fedakarlık yapmaya değmez. 35 yaşıma kadar öğrendiğim en önemli bilgi budur :)

Yakında eski formattaki yazılarla görüşmeye devam…

Sevgilerimle ;)

Diyetisyen Serap Orak Tufan

12 Nisan 2014 Cumartesi