Bugün İnci'yi anne sütünden kestik :( Gün 1

Bugün 21 Ekim Salı 2014. Dün akşam ve gece sabaha kadar olmak üzere İnci o kadar sık uyandı ve emmek istedi ki ne zamandır aklımda olan ama bir türlü başlayamadığımız sütten kesme sürecine bir anda giriverdik. Çünkü güne yine tükenmiş bir şekilde başladım. Sabah uyanınca ona "artık bugünden sonra memede süt yok, sütümüzü marketten alacağız" dedim. Yüzüme baktı, biraz şaşırdı ama pek inanmadı sanki. En son saat 06.00'da emmişti. Son 3 haftadır falan günde birkaç kez "artık sütümüzü marketten alıp biberonla içeceğiz" diye telkinlerde bulunuyordum ama arkasından emzirdiğim için inandırıcı olmuyordu. Yine de bu hazırlanma sürecinin işe yaradığını düşünüyorum.

İnci tam 16 ay 6 gündür emiyordu. Anne sütümüzü hiç kesmedik, 7/24 hizmete sunduk :) Maşallah kendimden beklemediğim bir performansta süt üretimim de sürdü. Ama artık benim ruh ve beden sağlığım nedeniyle kesmek zorundayız. Kalça eklemim ve leğen kemiğim o kadar acıyor ki artık topallayarak yürümeye başladım. Her oturup kalktığımda canım çok yanıyor. Kemik erimesi olduğunu düşünüyorum. Bu Cuma bir ortopedist randevusu aldım, artık gerekli tetkiklere başlayacağım. Röntgen gerektiğini düşündüğüm için ertelemiştim. Çünkü x-ray ışığına maruz kalınca radyasyondan dolayı emzirmemek gerekiyor. Kaç gün ara verirsek verelim sonrasında şüpheye düşeceğim için bu güne kadar ertelemiştim. Yani fedakarlık yaptım. Anneliğin en büyük kelime anlamı fedakarlık bence. O kadar çok kendinden veriyorsun ki…

Anne sütüm azalsın diye gün boyunca nane çayı ve adaçayı içtim. Ama pek etkili olmadı, hatta yine 2 kez sağmak zorunda kaldım. Sonuçta bu da bir süreç. Böyle böyle azalıp biteceğini düşünüyorum. Ama gerçekten çok ızdırap dolu bir dönem benim için. Hem de ruhen ve bedenen. Bir yandan İnci gözümün içine bakıp "emme" diye ağlıyor, bir yandan süt varken bebeğine vermemenin vicdan azabı oluyor, bir de bedensel olarak şişlikten dolayı acı çekiyorsun. Bu süreçten geçen her kadın beni şu an çok iyi anlamıştır. Çok moralsizim, keyifsizim, kendimi sağlıksız ve çok kötü hissediyorum.

Gün arasında ofisten eve hiç gelmedim. Hem işim vardı hem de gündüz emzirme safhasını atlatalım istedim. Eve gelir gelmez İnci'yi de aldım ve markete gittik. Yol boyunca marketten süt alacağımızı anlattım. Güle eğlene bir kaç kutu ve çeşit süt aldık. Sonra parka gidip biraz sallandık ve kayık yaptık (kaydırağa kayık diyor :). Sonra eve geldik. Maalesef 18.00'e doğru ciddi bir ağlama krizi sonrası bir kaç saniyeliğine emzirmek zorunda kaldım. Ama öncesinde karabiber sürdüğüm için İnci'nin ağzı yandı :( Önce biraz ağladı, üzüldü. Ama sonra bir daha emmek istemedi. Aslında istedi ama hatırlayınca hemen kucağımdan indi. Bu süreci annem burdayken yaşıyor olmamız çok iyi oldu. Çünkü benden kaçıp ona gidiyor. Tüm akşam boyunca da babasıyla oyun oynadı. Ben mümkün olduğunca az iletişim kurmaya çalıştım. Çünkü ne zaman ilgilensem emzireceğimi düşünüp umutlanıyor. Sonra "meme uf oldu" diyince üzülüp gidiyor.

Bu arada bırakın aldığım sütleri, sağdığım anne sütünü bile içmedi. Biberonların emzik kısmıyla oyalandı ama sütleri içmedi. Bu da bir süreç bence, sonrasında biberondan süt içmeye alışacağını düşünüyorum.

Gece 01.30-03.30 arası ayaktaydık. Önce çok ciddi bir ağlama krizi yaşadık (komşulardan özür diliyoruz) sonra salona gidip hep beraber oyun oynadık. Biberonla süt almadığı için İnci'ye bebe bisküvisi ve devam sütü ile birazcık mama yaptım (3 adet Ülker bebe bisküvisi + 2 ölçek Hipp devam sütü + 2 kaşık da pastörüze süt ile). Onu yarım saatte ancak yedi. Böylelikle tok olduğuna emin olunca yanıma aldım. Sarıldık ve uyuduk. Saat 4'e doğru uyuyunca onu odasına götürdüm. Sabah 7'de geri aldım. Yine sarılıp uyuduk. Hiç emmek istemedi, sadece gözümün içine baktı, sevimlilik yaptı.

İlk gecemiz böyle geçti. Çok uykusuz kalmadık bence, sadece İnci'nin ağlamaları ve iç çekmeleri yıpratıcı oldu. Bile bile çocuğa eziyet çektiriyoruz gibi geliyor, o da çok üzücü oluyor. Ama sanırım çoğu insan bu süreci böyle yaşıyor. Siz neler yaşadınız?

Bugün neler yediğime gelince…

Gündüz ve akşam gayet sağlıklı ev yemeklerimi yedim. Ama akşam otururken sinir bozukluğum nedeniyle cips yedim. Hiç pişman değilim.

Yarın neler yaşayacağız bakalım?

Diyetisyen Serap Orak Tufan

21 Ekim Salı 2014
Sosyal medyada takip etmek için:
İnstagram için http://instagram.com/diyetisyenserap 
Twitter için  https://twitter.com/DiyetisyenSerap 
Facebook için  https://www.facebook.com/pages/Kendinize-%C4%B0yi-Bak%C4%B1n-Beslenme-