Sevgili blog dostlarım,
Uzun zamandır blog yazmayan tüm bloggerlar gibi suçluyum, suçumu da kabul ediyorum. Eğer hala blog okuyan birileri kaldıysa buraları yeniden yeşertelim mi? :)
Geçenlerde dediler ki artık blog okumaya kimsenin sabrı ve zamanı yok o nedenle videolar daha çok izleniyor. Tabi ki video izlemek daha kolay ama beni tanıyan herkes biliyor ki ben zoru severim (Allah belamı verseydi de sevmez olsaydım). Şu hayatta başıma daha şöyle kolay yoldan birşey gelmedi. İlla ki bir tırnağımla, gücümle, emeğimle, terimle elde edeceğim. Öbür türlüsünü bilmiyorum. Bilsem de yapamıyorum ve hatta yaşadıklarımdan ders alamayıp öğrenemiyorum. Öğrendiğim zaman da artık köprüleri falan yakıyorum. Yine yaktım, anlatıcam...
Uzun yıllardır ne yiyip içtim hepsini anlattım biraz da duygularımdan bahsedeyim. Dertleşmiş de oluruz. Şurda 40 yaşıma girmeme sayılı gün kala yine bir kazık yedim, düşman başına diyelim. Düşman listeme girmek için insanlar ekstra çaba sarfediyor valla onlara koca bir alkış lütfen!
Ama bütün suç bende, neden? Çünkü hiçbir sözleşme yapmadan gönüllü olarak katıldım. Aklınızda olsun siz yapmayın. İşinizde başarılı olduğunuz için bir projeye davet ediliyorsanız bu başarınızın nişanesi olarak en azından bir sözleşme yapın. Benim gibi sadece bir insana gönülden güvenerek yola çıkmayın.
Sonra ne mi yaptım? Çok sağlam bir avukatım var, kendisi lise arkadaşımdır (öyle her davaya da bakmaz). Ona gittim herşeyi anlattım, delil listemi sundum, elimdeki delillerle açacağımız bir tazminat davasında mahkemeyi kazanacağımıza emindik. Çünkü ben ajanda kullanan, yaptığı herşeyi saati saatine not alan ve telefonunda, mailinde herşeyi saklayan bir insan olduğum için yeteri kadar delilim vardı. Hakkımı yasal olarak aramaya karar verdim. Tam dava açacağımız an vazgeçtim. Niye biliyor musunuz? Bu adamın adını sürekli aylarca anmaya mecbur kalmayım diye.
Yaptığım işi beğenir beğenmez, daha iyisini yaptırır yaptırmaz beni ilgilendirmiyor. Bana gelip bir kahve içelim Serap deseydi, kusura bakma çalışman içime sinmedi, katkın için teşekkür ederim deseydi, hadi bunu da geçtim yüzü tutmayıp bunları bir nota yazıp çiçek falan bişey gönderseydi belki iyi niyetli olduğunu düşünebilirdim ama artık bunun egoizmden başka birşey olmadığını anladım. Bu insanlar için harcayacak 5 dakikam bile yok artık. Böyle insanları kimsenin bilgisi ve emeği tatmin etmez.
Neyse efendim bu adam sanki ben onun stajyeriymişim gibi bana bir güzel 40 hafta hamilelik beslenmesi hazırlatmıştı ya, işte ben ondan kendime web sitesi kurdum. Daha vitamin-mineral sözlüğü kısmını ekleyemedim zamanım olmadı. Umarım tüm hamile dostlarımıza faydası olur. Eş dostla paylaşır, bilgileri yayarsanız süper olur, hakkınızı ödeyemem. Bundan güzel kitap da olur tabi, ama artık 1 kelimesini iznim dışında kullananı fena harcarım. Bu sefer gözünün yaşına bakmam.
Sitemin adı www.hamilelikmucizesi.com instagram sayfam da @hamilelikmucizesi şeklinde 40 hafta hamilelik beslenmesi bilgileri içermekte olup tüm anne adaylarının ve yakınlarının hizmetindedir.
İşte Aralık ayı depresyonumun sebebi budur, birine güvenince sonu hep hüsran temalı çalışmamın kısa bir özetini de sizinle paylaşmak istedim.
Geçen hafta ofisimin asansöründe karşılaştığım ama acelem olduğu için sohbet edemediğim, beni ve İnci'yi tanıyan 17. katta çalışan blogger takipçime çok selam söylemek istiyorum. 3. kat daire 24'teyim her zaman bekliyorum :) o gün ofisin anahtarını evde unuttuğum için eve geri dönüp anahtarı aldığımız için ilk randevuya geç kalmak üzereydik, yoksa seninle 17. kata çıkardık :)
Sonraki yazımın adı "diriliş" olacak gibi di mi?
Sevgilerimle
Diyetisyen Serap Orak
21 Ocak 2019
Twitter için https://twitter.com/DiyetisyenSerap
Canimmm..
YanıtlaSilGeçmiş gitmiş olsun.. Seni yıkmayan şey güçlendirir biliyorsun. Adam olmak da ayri bir zanaat..Lütfen sen bu şerefsizler yüzünden kalbinin güzelliğinden birsey kaybetme. Gerci demesi kolay..Seni seviyorum